Сачыненне пра адзін дзень з школьнага жыцця звычайнага шумерскага падлетка ад першай асобы хоць і выканана ў мастацкім стылі, аднак заснавана на рэальных гістарычных фактах.

Перад сном слугі умываюць мне ногі і сцелюць ложак. Я загадваю ім: “Пабудзіце мяне заўтра рана, мне нельга спазняцца, інакш настаўнік дасць мне розаг”.

У прызначаны час рана раніцай мяне пабудзілі слугі. Разам з братам Сігбу мы падышлі да маці і сказалі: “Дай нам сняданак, мы хочам пайсці ў школу!» Маці дала нам па дзве булачкі.

У эдубе мы ўбачылі, як Адказны за акуратнасць сказаў нашаму прыяцелю Набашаге: «Ты сноўдаўся па вуліцы і не паправіў вопратку” – і высек яго.

Вялікі брат выдаў мне новую таблічку для заняткаў. У левай палове таблічкі быў напісаны трэніравальны тэкст кантракта аб куплі раба. Цяпер мне трэба перапісаць тэкст на правую частку шыльды, але спачатку я павінен прачытаць яе некалькі разоў і пільна вывучыць.

Мой меншы брат Сігбу працягвае капіяваць пералік прафесій, які не скончыў ўчора. Таблічкі Сігбу выглядаюць крыва, але ён стараецца. З аднаго боку ў яго напісана само слова, а побач – як яно чытаецца: “лодачнік” – ліму, “півавар” – кулум, “насільшчык” – габіліль, “брамнік” – іду …

Надышоў час перапынку на абед. Падчас прыняцця ежы два самых дарослых вучня, Ату і Лудуга, зладзілі гучную спрэчкў пра тое, хто найбольш умелы ў валоданні рукой.

– Ты, дурань, ёлуп, невук у шумерскай мове, твая рука жудасная. Калі ты складаеш дакумент, у ім няма сэнсу. Ты самы бесталковы з укладальнікаў таблiчак. На што ты здольны, хто-небудзь можа сказаць? – пытаўся Ату.

– Ды я, я выгадаваны на шумерскай мове, я сын пісара. А ты халтуршчык, пустое месца. Ты, дурны разумнік, накрый вушы!

Стараста пачуў гэтую спрэчку і супакоіў іх:

– Чаму вы так паводзіце сябе! Чаму вы штурхаеце, лаяцеся і абражаеце адзін аднаго? Навошта ладзіць сварку ў школе?

Час абеду скончаны, я працягваю перапісваць свой тэкст: “Судовае рашэнне. Аламу і Шуілі пакляліся ў тым, што Урэнкі, сын Урэана, купіў Лугальушыма, сына Хуру, за 2 сіклі срэбра ў Дугабабы, яго роднай маці, і ў Ниндубсар, яго бабулі . Вырашана, што Лугальушым – раб Урэнкі “. Засталося толькі скапіяваць назву года і імёны сведак, але мяне адцягнулі самыя юныя вучні. Яны гучна перашэптваліся, калі бязглузда пісалі склады ту-ці-та на таблічках. Адказны за цішыню сказаў ім: “Чаму вы размаўляеце без папытання?”. Хлапчукі тут жа змоўклі, бо за шум у класе могуць адлупцаваць.

Я скончыў тэкст: “Луібгаль, Лудзінгіра і Урсатаран – суддзі гэтай справы. Год, наступны пасля таго года, калі быў праканапачаны карабель пад назвай Горны казёл абзу”. Зараз неабходна аддаць таблічку на праверку Вялікаму брату. Я падышоў да яго і пачакаў, калі ён скончыць страчыць новы тэкст для заўтрашніх заняткаў. Я заўсёды захапляўся тым, як спрытна і хутка ён працаваў з таблічкай. Нарэшце, ён паглядзеў на маю працу і прамовіў: “Твой почырк задавальняючы. Ты добра выканаў школьныя абавязкі, ты чалавек вучэння. Ты ўславіў Нідабу, царыцу вучэння; о Нідаба, хвала табе!”. Пасля Вялікі брат праверыў працу Сігбу і таксама пахваліў яго. Затым мы пайшлі дадому.

Літаратура

1. Крамер, С. Шумеры. Першая цывілізацыя на зямлі / Пер. з англ. А.В. Міласердава. – М .: ЗАТ Цэнтрпаліграф, 2002. – 383 с.
2. Гісторыя Старажытнага Усходу. Тэксты і дакументы: Вучэб. дапаможнік / Пад рэд. У.І. Кузішчына.- М .: вышэйшая. шк., 2002.- 719 з